BEZPIECZEŃSTWO - AKCEPTACJA - MIŁOŚĆ

     Potrzeby emocjonalne, takie jak potrzeba bezpieczeństwa, akceptacji, kontaktu emocjonalnego mają ogromne znaczenie w wieku przedszkolnym - są fundamentem rozwoju dziecka. W zaspokajaniu tych potrzeb największĄ rolę odgrywa rodzina, a przede wszystkim Rodzice.

    POTRZEBA BEZPIECZEŃSTWA to po prostu dążenie do spokojnego, niezagrożonego samopoczucia. Można zaspokoić ją poprzez życzliwą atmosferę w domu. Chodzi o to, aby nie ośmieszać, nie bagatelizować problemów dziecka, jako mało znaczących i nieistotnych, służyć pomocą w trudnościach z jakimi się zgłosi. Ogólnie można stwierdzić, że poczucie bezpieczeństwa dziecka opiera się na całkowitej miłości otoczenia,
a głównie rodziców. Miłość ta powinna wyrażać się w pełnej akceptacji dziecka w bliskim z nim kontakcie.

Rozwój dzieci najmłodszych należy wspierać w następujących zakresach:

• funkcjonowania w środowisku,
• samoobsługowym,
• komunikowania się,
• percepcji i koordynacji,
• czynności poznawczych,
• sprawności manualnej.

Pragniemy Wszystkim Rodzicom dzieci najmłodszych przedstawić poniżej propozycje zabaw i ćwiczeń wspomagających rozwój psychoruchowy maluszków. Zachęcamy do wykorzystania poniższych propozycji do wspólnej zabawy z dzieckiem w domu. 

FUNKCJONOWANIE W ŚRODOWISKU

• ustalenie możliwych do spełnienia zasad obowiązujących w domu (w przedszkole) - konsekwentne ich przestrzeganie,
• nabywanie umiejętności przerywania zabawy w określonym czasie,
• wyrabianie nawyku odkładania zabawek na swoje miejsce, 
• kształtowanie nawyku współdziałania z rówiesnikami podczs zabaw swobodny,
• pokazywanie, zachęcanie do zabaw tematycznych, np. w dom, w sklep, w lekarza; pomoc w zorganizowaniu takiej zabawy,
• krytyka konkretnego, niewłaściwego zachowania - nigdy nie dziecka!
• zachęta do określania własnego nastroju, nazywania stanów emocjonalnych (jestem wesoła, jestem zła, jestem smutna...), rozmowy z dzieckiem na ten temat,
• nagradzanie właściwych zachowań pochwałami,
• podejmowanie prób oceny zachowań postaci z bajek, opowiadań,
• wspólne wykonywanie prac plastycznych (rodzeństwo, cała Rodzinka),
• zabawy i ćwiczenia ruchowe w parach metodą Ruchu Rozwijającego W. Sherborne (patrz w zakładce " Warto przeczytać - metody pracy z dziećmi"),
• zapewnienie dziecku poczucia bezpieczeństwa, miłości, akceptacji (patrz artykuł "Dziecięce potrzeby, dziecięce emocje").

 Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo sprawiają rodzicom i wychowawcom wiele problemów wychowawczych. Znajomość i świadomość przyczyn nieodpowiedniego zachowania dzieci jest w tym przypadku niezwykle ważna. Dzieciom nadpobudliwym należy poświęcić dużo uwagi. Należy przede wszystkim nauczyć je kontrolowania swojej energii. W osiąganiu tego celu pomogą odpowiednio organizowane zabawy ruchowe
i ćwiczenia relaksacyjne, w czasie których dzieci uczą się różnych sposobów rozładowywania energii ( np. swobodna ekspresja ruchowa, ekspresja kontrolowana). Istotne też jest aby nauczyć dzieci korzystania
z nagromadzonej w swoim ciele energii we właściwym kierunku. Bogdanowicz pisze, iż: „ważne jest uspołecznianie dzieci nadpobudliwych psychoruchowo, nadmiernie skupionych na realizacji swoich potrzeb. Zajęcia w grupie pomogą im w rozwijaniu empatii i uczeniu się współpracy z innymi”.

 Nadpobudliwość psychoruchowa jest zjawiskiem najczęściej występującym u dzieci w wieku przedszkolnym.

Adaptacja to przystosowanie do nowego środowiska, do nowych sytuacji, warunków. Dla małego dziecka takim środowiskiem jest przedszkole, gdzie zdobywa ono pierwsze doświadczenia społeczne. Przedszkole to również miejsce stymulujące możliwości rozwojowe wychowanka, wspomagające jego rozwój indywidualny
i tworzące korzystne warunki dla wszechstronnego rozwoju. Jednakże przedszkole może zapewnić prawidłowy rozwój dziecka, tylko wtedy, gdy współdziała z Rodziną. Ta współpraca wymaga zaangażowania Rodziców i personelu przedszkola oraz wzajemnych korelacji działań obu stron, ponieważ dziecko musi nauczyć się żyć w nowej rzeczywistości i przyswoić sobie wiele informacji  organizacyjnych. W przedszkolu obowiązują nowe zasady, przez co obserwuje się u dziecka poczucie zagubienia. Trudności w adaptacji mogą wiązać się też z brakiem orientacji w zakresie organizacji i rytmie dnia przedszkolnego.